استاد مطهري رحمه الله سرا پا در عشق به اسلام و دفاع از ارزش‏هاي اسلامي مي‏سوخت. او قبل از اينكه عالم يا معلم خوبي باشند، انساني معتقد، با ايمان و با تقوا بود. اعمال و رفتار وي دقيقا مصداق كامل «ان صلاتي و نسكي و محياي و مماتي لله رب العالمين‏» ; «نماز و تمام عبادات من، و زندگي و مرگ من، همه براي پروردگار جهانيان است.»

شهيد مطهري رحمه الله چون تمام كارهايش را براي خدا انجام مي‏داد، هيچ گاه به دنبال شهرت نبود. فرزند ايشان در مورد اخلاص استاد مطهري رحمه الله مي‏گويد: «عنوان هميشگي نويسنده بر روي كتاب‏هايشان «مرتضي مطهري‏» بود و اجازه نمي‏دادند كلمه‏هايي مثل استاد و غيره قبل از اسمشان آورده شود. از شهرت به شدت پرهيز داشتند. با اينكه تشكيل دهنده هسته مركزي شوراي انقلاب بودند، در روزنامه‏ها چندان نامي از ايشان آورده نمي‏شد، و وقتي از ايشان مي‏پرسيديم كه: «چرا اسمي از شما نيست و از اكثريت دست‏اندركاران انقلاب كم و بيش نامي هست؟»

ايشان مي‏گفتند: «من كاري را كه بايد انجام بدهم، انجام مي‏دهم. هرچه نامم كمتر مطرح شود، آسوده‏ترم. سعي من بر اين است كه در غير موارد ضروري در اجتماعات عمومي مطرح نشوم.»

يكي از علل توفيقات استاد مطهري رحمه الله پرهيز از افراط و تفريط در امور زندگي و مسائل اجتماعي و سياسي بود. حجت الاسلام والمسلمين مصطفي زماني در اين باره مي‏گويد: «استاد بزرگوار ناگزير بودند از يكسو، با افكار تند و افراطي - كه معتقد بودند بايد خيلي سريع حتي زودتر از تصميم امام خميني رحمه الله انقلاب پياده شود - مقابله كنند و آنان را از تندروي باز دارند; و از سوي ديگر ناگزير بودند; با افكار انحرافي، التقاطي و استعماري كه با رنگ‏هاي گوناگون خودنمايي مي‏كردند، به خالفت‏برخيزند و از طريق جرايد، سخنراني، تدريس و نشر كتاب به وظيفه خود عمل كنند. استاد [مي] گفتند: «نمي‏شود واقعيت‏ها را منكر شد. وقتي حضرت امام سفارش به وحدت همه مراجع و طلاب و دانشگاهيان مي‏كند، چرا ما كاسه داغ‏تر از آش شويم و اين و آن را بكوبيم؟ اين كوبيدن‏ها مخالف نظر حضرت امام خميني است.»

استاد مطهري رحمه الله عالمي ساده ‏زيست و آزاده بود. او نزد ارباب زر و زور خضوع نمي‏كرد و تسليم كسي نمي‏شد. تا امكان داشت‏به كسي اظهار حاجت نمي‏نمود. در جمع مال و ثروت دنيا حريص نبود و در دوران طلبگي به كلي نسبت‏به آن بي‏اعتنا بود. او مي‏گفت: «من براي جمع ثروت، فرصت‏هايي را از دست داده‏ام كه شايد در نظر ديگران به يك نوع ديوانگي و جنون شبيه‏تر بوده است.»

استاد مطهري در صرف غذا بسيار ساده و قانع بود. آقاي غلامحسين وحيدي يكي از كارمندان دانشكده الهيات كه مدتي با شهيد مطهري رحمه الله همراه بوده است، مي‏گويد: «استاد مطهري رحمه الله اتاقي كوچك و بسيار ساده در كنار اتاق شوراي دانشكده داشتند. استادان دانشكده وقتي جلسه‏اي داشتند و يا ورقه‏هاي امتحاني را تصحيح مي‏كردند، تا ساعت‏ سه بعداز ظهر در همان اتاق شورا مي ‏ماندند و از سوي دانشكده براي آنان ناهار و نوشابه و ميوه مي‏آوردند. اما استاد مطهري رحمه الله وقتي ظهر مي‏شد، به اتاق خودشان تشريف مي‏بردند. هميشه مقيد بودند اول نماز بخوانند، سپس ناهار مختصري كه معمولا نان و پنير و يا نان و انگور بود و از منزل همراه مي‏آوردند، صرف كنند.

استادان و مسؤولان دانشكده، اصرار مي‏كردند كه استاد مطهري رحمه الله به اتاق شورا بروند و از ناهار دانشكده كه مثلا چلوكباب برگ و غيره بود، صرف كنند; استاد قبول نمي‏كردند و عذر مي‏آوردند كه: غذاي من مخصوص است و غذاي دانشكده با من سازگار نيست. اما اظهار نمي‏كردند كه چرا از غذاي استادان نمي‏خورند. من علتش را مي‏دانستم. مي‏گفتند: «اين ناهار حق خدمتگزاران است و از بيت المال است. استادان حقوق خوبي دارند. خودشان بروند و از بازار بخرند و بخورند. اين غذا حق ضعفاست.»