استاد مطهري رحمه الله عالمي ساده ‏زيست و آزاده بود. او نزد ارباب زر و زور خضوع نمي‏كرد و تسليم كسي نمي‏شد. تا امكان داشت‏به كسي اظهار حاجت نمي‏نمود. در جمع مال و ثروت دنيا حريص نبود و در دوران طلبگي به كلي نسبت‏به آن بي‏اعتنا بود. او مي‏گفت: «من براي جمع ثروت، فرصت‏هايي را از دست داده‏ام كه شايد در نظر ديگران به يك نوع ديوانگي و جنون شبيه‏تر بوده است.»

استاد مطهري در صرف غذا بسيار ساده و قانع بود. آقاي غلامحسين وحيدي يكي از كارمندان دانشكده الهيات كه مدتي با شهيد مطهري رحمه الله همراه بوده است، مي‏گويد: «استاد مطهري رحمه الله اتاقي كوچك و بسيار ساده در كنار اتاق شوراي دانشكده داشتند. استادان دانشكده وقتي جلسه‏اي داشتند و يا ورقه‏هاي امتحاني را تصحيح مي‏كردند، تا ساعت‏ سه بعداز ظهر در همان اتاق شورا مي ‏ماندند و از سوي دانشكده براي آنان ناهار و نوشابه و ميوه مي‏آوردند. اما استاد مطهري رحمه الله وقتي ظهر مي‏شد، به اتاق خودشان تشريف مي‏بردند. هميشه مقيد بودند اول نماز بخوانند، سپس ناهار مختصري كه معمولا نان و پنير و يا نان و انگور بود و از منزل همراه مي‏آوردند، صرف كنند.

استادان و مسؤولان دانشكده، اصرار مي‏كردند كه استاد مطهري رحمه الله به اتاق شورا بروند و از ناهار دانشكده كه مثلا چلوكباب برگ و غيره بود، صرف كنند; استاد قبول نمي‏كردند و عذر مي‏آوردند كه: غذاي من مخصوص است و غذاي دانشكده با من سازگار نيست. اما اظهار نمي‏كردند كه چرا از غذاي استادان نمي‏خورند. من علتش را مي‏دانستم. مي‏گفتند: «اين ناهار حق خدمتگزاران است و از بيت المال است. استادان حقوق خوبي دارند. خودشان بروند و از بازار بخرند و بخورند. اين غذا حق ضعفاست.»