ايشان با استمداد از مباحث فلسفي ثابت مي كنند كه تنها يك بزرگراه و خط سير به سوي سعادت فراروي انسان ها گشوده شده است:

«از نظر قرآني سير تكاملي جهان و انسان و اجتماع يك مسير هدايت شده و هدف دار است و بر روي خطي است كه «صراط مستقيم» ناميده مي شود و از لحاظ مبدا و مسير و منتها مشخص است. انسان و اجتماع، متحول و متكامل است ولي راه و خط مسير مشخص و واحد و مستقيم است: (و ان هذا صراطي مستقيماً فاتبعوه و لا تتبعوا السبل فتفرق بكم عن سبيله) (سوره ي انعام، آيه ي 153)

قرآن با توضيح اين نكته كه راه بشر يك راه مشخص و مستقيم است و همه ي پيامبران با همه ي اختلافاتي كه در راهنمايي و دادن نشاني بر حسب وضع و موقع زماني و مكاني دارند، به سوي يك مقصد و يك مسير هدايت مي كنند، جاده ي ختم نبوت را صاف و ركن ديگر از اركان آن را توضيح مي دهد، زيرا ختم نبوت آن گاه معقول و متصور است كه خط سير اين بشر متحول متكامل، مستقيم و قابل مشخص كردن باشد؛ اما اگر همان طور كه خود بشر در تكاپوست و هر لحظه در يك نقطه است، خط سير او نيز دائماً دستخوش تغيير و تبديل باشد و نهايت و مقصد مسير، مشخص نباشد و در هر برهه اي از زمان بخواهد در يك جاده حركت كند، بديهي است ختم نبوت معقول و متصور نمي باشد.» (مجموعه ي آثار، ج 3، ص 161-160)

اين سخن شهيد، ايده هايي نظير تلون و تنوع حقيقت را كه در توجيه صراطهاي مستقيم گفته مي شود، (عبدالكريم سورش، صراط هاي مستقيم، نشريه ي كيان، ش 36، ص 10-7، ص 16) به شدت متزلزل مي سازد و اين نشانگر تفكر ژرف بين و شگفتي ساز آن متفكر قرن است كخ گويي اكنون به صورتي زنده و گويا شبهات روز را طرح كرده و رد مي سازد