مجتبي مطهري، فرزند استاد شهيد مرتضي مطهري درباره اهتمام استاد به امر مطالعه و تحقيق مي‏گويد:

«از ويژگي‏هاي پدر بزرگوارم، اين بود كه به مطالعه و تحقيق علاقه شديدي داشت و از وقت و عمرشان، كمال استفاده را مي‏كرد. در يكي از روزهايي كه به كتابخانه ايشان رفته بودم و با كنجكاوي و دقت به كتاب‏هاي ايشان نگاه مي‏كردم، پدرم به من گفت: مجتبي! من در طول عمرم، خيلي كتاب خوانده‏ام و رشد و كمال علمي خود را نيز تا حدي مرهون همين مطالعه و تفكر مي‏دانم.

ناگفته نماند كه پدرم در طول روز، 8 تا 10 ساعت را به تفكرو مطالعه مي‏گذراند. در دانشكده الهيات، اتاق مخصوصي داشت كه ساعت‏هاي آزاد و غيردرسي خود را در آنجا به تحقيق و تفكر مي‏گذراندند. يادم هست زماني كه دانشجوي الهيات بودم، پدر بزرگوارم به من گفت: مجتبي! انسان بايد اين‏طور از وقت و عمر خويش استفاده كند».

منبع : سرگذشت‏هايي ويژه از زندگي استاد مطهري (طوبي :: ارديبهشت 1386، شماره 17)

مجتبي مطهري، فرزند شهيد مرتضي مطهري مي‏گويد:

«خاطرم مي‏آيد كه زماني پدرم فرمود: گه‏گاه كه به اسرار وجودي خود و كارهايم مي‏انديشم، احساس مي‏كنم كه از مسائلي كه سبب خير و بركت در زندگي‏ام شده و همواره عنايت و لطف الهي را شامل حال من كرده است، احترام و نيكي فراوان بوده است كه به پدر و مادر خود كرده‏ام، به ويژه در دوران پيري و هنگام بيماري، كه افزون بر توجه معنوي و عاطفي، تا آن‏جا كه توانايي‏ام اجازه مي‏داد، از نظر هزينه و مخارج زندگي به آنان كمك و مساعدت كرده‏ام.

همچنين به ياد دارم كه مادرم مي‏گفت: مادر آقاي حاج شيخ مرتضي مطهري، ميان عروس‏هايش، به من لطف و عنايتي ويژه داشت و اين لطف، به خاطر علاقه خاصي بود كه به فرزند دل‏بندش شيخ مرتضي داشت. اما اين علاقه و محبت مادر و فرزند، دو طرفه بود. در آغاز جواني، روزي گله كوچكي از مادر ايشان كردم و ايشان به شدت ناراحت شدند. من از آن‏جا به ميزان علاقه و احترام خاص استاد به مادرشان پي بردم و ديگر هرگز در اين‏باره سخن نگفتم.

استاد شهيد، در برابر پدر بزرگوار خويش نيز تواضع و احترام خاصي داشتند و خلاصه آنكه، در موقع روبه‏رو شدن با پدر و مادر، دست آنان را مي‏بوسيد.

ايشان مي‏گفتند: انسان نبايد هيچ‏گاه از سخن پدر و مادرش ناراحت و دل‏گير بشود. والدين، هميشه خير و سعادت فرزند را مي‏خواهند».

منبع : سرگذشت‏هايي ويژه از زندگي استاد مطهري (طوبي :: ارديبهشت 1386، شماره 17)

همسر شهيد مطهري درباره همكاري استاد در كارهاي منزل و احترام ايشان به همسر چنين مي‏گويد:

«در مدت 26 سالي كه با ايشان زندگي كردم، هميشه با يك حالت تواضع و آرامش با من رفتار مي‏كردند. يادم نمي‏آيد كه هيچ وقت از ايشان ناراحتي و رنجي ديده باشم. بسيار باگذشت و مهربان بودند و به آسايش و راحتي من و بچه‏ها اهميت مي‏دادند. آن‏قدر با من صميمي و نزديك بودند كه رنج و ناراحتي مرا نمي‏توانستند تحمل كنند. ايشان از تمام مسائل خانه خبر داشتند و در بيشتر كارها به من و بچه‏ها كمك مي‏كردند. بيشتر صبح‏ها چاي درست مي‏كردند. در تمام طول زندگي، به ياد ندارم كه به من گفته باشند يك ليوان آب به ايشان بدهم.

يادم هست، يك بار براي ديدن دخترم به اصفهان رفته بودم و بعد از چند روز با يكي از دوستانم به تهران برگشتم. نزديكي‏هاي سحر بود كه به خانه رسيدم. وقتي وارد خانه شدم، ديدم همه بچه‏ها خواب هستند، ولي آقا بيدار است. چاي حاضر كرده بودند، ميوه و شيريني چيده و منتظر من بودند.

يك وقت هم، من و ايشان به سفر كربلا رفته بوديم. وقتي به خانه برگشتيم، دو سه تا از بچه‏ها خواب بودند. ايشان ناراحت شدند و با بچه‏ها دعوا كردند كه چرا وقتي مادرتان از سفر كربلا برگشته، همه شما به استقبال نيامديد؟!»

منبع : سرگذشت‏هايي ويژه از زندگي استاد مطهري (طوبي :: ارديبهشت 1386، شماره 17)