از آن چه گذشت روشن شد كه استاد شهيد دين را واحد مي دانند و تفاوت و اختلاف اديان را امري عارضي تلقي مي كنند ولي ايشان به اين حد بسنده نكرده و در كتاب عدل الهي صراحتاً «حقانيت همه ي اديان» و به عبارتي «كثرت گرايي ديني» را زير سؤال مي برند. اينك عبارات استاد را با هم مي خوانيم:

«دين حق در هر زماني يكي بيش نيست و بر همه كس لازم است از آن پيروي كند. اين انديشه كه در ميان برخي از مدعيان روشنفكري اخيراً رايج شده است كه مي گويند همه ي اديان آسماني از لحاظ اعتبار در همه وقت يكسانند، انديشه ي نادرستي است. البته صحيح است كه ميان پيامبران خدا اختلاف و نزاعي وجود ندارد. پيامبران خدا همگي به سوي يك هدف و يك خدا دعوت مي كنند. آنان نيامده اند كه در ميان بشر فرقه ها و گروه هاي متناقض به وجود آورند ولي اين سخن به اين معنا نيست كه در هر زماني چندين دين حق وجود دارد و طبعاً انسان مي تواند در هر زماني، هر ديني را كه مي خواهد بپذيرد، برعكس معناي اين سخن اين است كه انسان بايد همه ي پيامبران را قبول داشته باشد … پس لازمه ي ايمان به همه ي پيامبران اين است كه در هر زماني تسليم شريعت همان پيامبري باشيم كه دوره او است و قهراً لازم است در دوره ي ختميه به آخرين دستورهايي كه از جانب خدا به وسيله ي آخرين پيامبر رسيده است عمل كنيم. بسياري از مردم زمان ما طرف دار اين فكر شده اند كه براي انسان كافي است كه خدا را بپرستد. به يكي از اديان آسماني كه از طرف خدا آمده است انتساب داشته باشد و دستورهاي آن را به كار بندد، شكل دستورها چندان اهميتي ندارد، حضرت مسيح هم پيغمبر است، حضرت محمد هم پيغمبر است، اگر طبق آيين مسيح عمل كنيم و هفته اي يك بار به كليسا برويم صحيح است و اگر هم طبق آيين خاتم الانبيا عمل كنيم و هر روز پنج بار نماز بگذاريم درست است. اينان مي گويند مهم اين است كه انسان به خدا ايمان داشته باشد و طبق يكي از برنامه هاي خدايي عمل كند … ولي ما اين ايده را باطل مي دانيم، درست است كه در دين، اكراه و اجباري نيست، (لا اكراه في الدين) (سوره ي بقره، آيه ي 256) ولي اين سخن به اين معنا نيست كه دين خدا در هر زماني متعدد است و ما حق داريم هر كدام را كه بخواهيم انتخاب كنيم. چنين نيست؛ در هر زمان يك دين حق وجود دارد و بس؛ در اين زمان اگر كسي بخواهد به سوي خدا راهي بجويد بايد از دستورات دين خاتم الانبيا راهنمايي بجويد. قرآن كريم مي فرمايد: «من يبتغ غيرالاسلام ديناً فلن يقبل منه و هو في الاخره من الخاسرين) (سوره ي آل عمران، آيه ي 85) «هر كس غير از اسلام ديني بجويد هرگز از او پذيرفته نمي شود و او در جهان ديگر از جمله ي زيان كاران خواهد بود.»

اگر گفته شود كه مراد از اسلام، خصوص دين ما نيست بلكه منظور تسليم خدا شدن است؛ پاسخ اين است كه البته اسلام همان تسليم است و دين اسلام همان دين تسليم است ولي حقيقت تسليم در هر زماني شكلي داشته و در اين زمان، شكل آن همان دبن گران مايه اي است كه به دست حضرت خاتم الانبيا (ص) ظهور يافته و قهراً اسلام بر آن منطبق است و بس.» (مجموعه ي آثار شهيد مطهري (تهران، انتشارات صدرا، چاپ پنجم، (1377 ج 1، ص 277-275)

هدف از ذكر اين جمله ي طولاني آن بود كه شهيد مطهري ولو اسمي از پلوراليسم نمي آورد ولي جان مايه و ركن اصلي آن را كه حقانيت تمام اديان است به نقد مي كشد.