درباره ي نقش رهبري روحانيت در انقلاب و جامعه ي اسلامي ايران، استاد در جاي ديگري نيز با صراحت اظهار نظر كرده و طي آن رهبري روشنفكران را نفي نموده و در مقابل بر ضرورت اصلاح روحانيت تاكيد كرده است. ايشان در سخنراني اي تحت عنوان «روحانيت و انقلاب اسلامي» كه در كتاب «پيرامون انقلاب اسلامي» آمده است چنين مي گويد: «انقلاب ايران اگر در آينده بخواهد به نتيجه برسد و هم چنان پيروزمندانه به پيش برود، مي بايد باز هم روي دوش روحانيون و روحانيت قرار داشته باشد. اگر اين پرچم داري از دست روحانيت گرفته شود و به دست به اصطلاح روشنفكر بيفتد، يك قرن كه هيچ، يك نسل كه بگذرد، اسلام به كلي مسخ مي شود. زيرا حامل فرهنگ اصيل اسلامي، در نهايت باز هم همين گروه روحانيون متعهد هستند. به اين دليل لازم است روحانيت را اصلاح كرد، نه اين كه آن را از بين برد. ثابت نگاه داشتن سازمان روحانيت در وضع فعلي نيز به انقراض آن منتهي خواهد شد. اين مطلب را حدود ده سال است كه بارها و بارها تكرار كرده ام و گفته ام كه روحانيت يك درخت آفت زده است و بايد با آفت هايش مبارزه كرد. اما كسي كه مي گويد دست به تركيب اين درخت نزنيد، معناي سخنش اين است كه با آفت هاي آن هم مبارزه نكنيد و اين باعث مي شود كه آفت ها، درخت را از بين ببرند. آن كسي كه مي گويد اصلا اين درخت را بايد از ريشه كند، اشتباه بزرگي مرتكب مي شود زيرا اگر اين درخت كنده شود، ديگر هيچ كس قادر نخواهد بود تا نهال جديدي به جاي آن بكارد.» (پيرامون انقلاب اسلامي – دفتر انتشارات اسلامي – ص 146-147)
در اين جا سؤالي پيش مي آيد كه قبل از ادامه ي بحث شايسته است به آن اشاره شود و آن، اين كه آيا يك نهاد و يك سازمان اجتماعي، به ويژه اگر به يك درخت آفت زده تشبيه شود، خود به تنهايي تا چه اندازه مي تواند با آفات خود مبارزه كند؟ يا نياز به كمك ديگر آگاهان متعهد دارد؟ و آيا نقش روشنفكران مسلمان و متعهد در اين باره چه خواهد بود؟ آيا نبايد هم چنان كه از استاد در صفحات پيش نقش شد، پلي بين دانشگاهيان و روحانيان زد (استاد مطهري و روشنفكران ص 61-62) كه اين دو به ياري هم به دفع آفات و حل مشكلات برخيزند؟ آيا رها كردن درخت كه خود با آفات خود به نبرد برخيزد، به قول ايشان باعث نخواهد شد كه آفت ها اين درخت پر ثمر را از بين ببرند؟