استاد مطهري رحمه الله علاوه بر اينكه شديدا از گناه و كارهاي حرام و حتي مكروهات پرهيز مي‏نمود، در مواردي كه احساس مي‏كرد كارش مورد رضايت الهي نباشد، آن را ترك مي‏كرد. داستان زير نشانگر اين روحيه استاد شهيد مي‏باشد.

او در خاطرات خود مي‏گويد: «در ايام طلبگي - البته كمتر از جاهاي ديگر ولي خوب - اتفاق مي‏افتد كه انسان مي‏نشيند در يك مجلس، عده‏اي از اين آقا و آن آقا غيبت مي‏كنند. يك وقت هم مي‏بيني خود انسان گرفتار مي‏شود.

خدا رحمت كند مرحوم آيت الله العظمي آقاي حجت رضوان الله عليه را، من يك دفعه در شرايطي قرار گرفتم و با اشخاصي محشور بودم كه اين مرد كه حق استادي به گردن من داشت و من سال‏ها خدمت ايشان درس خوانده بودم و حتي در درس ايشان جايزه گرفتم، مورد غيبت واقع شد. يك وقت احساس كردم كه درست نيست. من چرا در يك چنين شرايطي قرار گرفته‏ام؟

ايشان در يك تابستاني به حضرت عبدالعظيم تشريف آورده بودند، يك روز بعد از ظهري رفتم درب خانه ايشان را زدم، گفتم: بگوييد فلاني هست. ايشان در اندرون بودند، اجازه دادند. يادم هست كه رفتم داخل، كلاهي به سر ايشان بود و بر بالشتي تكيه كرده بودند. (پيرمرد مريض بود، دو سال قبل از فوت ايشان بود). گفتم: آقا آمده‏ام يك مطلبي را به شما عرض كنم. فرمود: چيست؟ ! گفتم: من از شما غيبت كرده‏ام ولي البته كم، اما غيبت نسبتا زيادي شنيده‏ام، و من از اين كار پشيمانم كه چرا در جلسه‏اي كه از شما غيبت مي‏كردند، حاضر شدم و شنيدم و چرا احيانا به دهان خودم هم غيبت‏شما آمد و من چون تصميم دارم كه ديگر هرگز غيبت نكنم و هرگز هم غيبت‏شما را از كسي استماع نكنم، آمده‏ام به خود شما عرض بكنم كه مرا ببخشيد، از من بگذريد.

اين مرد با بزرگواري‏اي كه داشت، به من گفت: «غيبت كردن از امثال من دو جور است، يك وقت‏به شكلي است كه اهانت‏به اسلام است. يك وقت هم هست كه به شخص ما مربوط مي‏شود.» من دانستم كه مقصود ايشان چيست. گفتم: «نه، من چيزي نگفتم و جسارتي نكردم كه به اسلام توهين شود، هرچه بوده مربوط به شخص خودتان است.»

گفت: «من گذشتم.»