تواضع يكي از خصلت‏هاي زيباي انساني است و خداوند متعال در كلام وحي فروتني را يكي از نشانه‏هاي بندگان شايسته و صالح شمرده است. شهيد مطهري رحمه الله كه يكي از اين بندگان كمال يافته الهي است، زندگي پربار خود را به اين صفت زيباي انساني آراسته بود.

خاطره زير كه توسط خود ايشان نقل شده است، نشانگر تواضع آن مرد الهي است:

«در دانشگاه شيراز از من دعوت كرده بودند، براي سخنراني. در آن جا استادها و حتي رئيس دانشگاه همه بودند. يكي از استادهاي آن جا كه قبلا طلبه بود و بعدا رفت آمريكا تحصيل كرد و دكتر شد و آمد و واقعا هم مرد فاضلي هست، مامور شده بود كه مرا معرفي كند.

آمد پشت تريبون ايستاد. جلسه هم خيلي پرجمعيت و با عظمت‏ بود. يك مقدار معرفي كرد: «من فلاني را مي‏شناسم، حوزه قم چنين، حوزه قم چنان و....» بعد در آخر سخنانش اين جمله را گفت: «من اين جمله را با كمال جرات مي‏گويم، اگر براي ديگران لباس روحانيت افتخار است، فلاني افتخار لباس روحانيت است.»

آتش گرفتم از اين حرف. ايستاده سخنراني مي‏كردم، عبايم را هم قبلا تا مي‏كردم و روي تريبون مي‏گذاشتم، مقداري حرف زدم، رو كردم به آن شخص، گفتم: «آقاي فلان! اين چه حرفي بود كه از دهانت‏بيرون آمد؟ ! تو اصلا مي‏فهمي چه داري مي‏گويي؟ ! من چه كسي هستم كه تو مي‏گويي فلاني افتخار اين لباس است؟»

با اينكه من آن وقت دانشگاهي هم بودم و به اصطلاح ذوحياتين بودم، گفتم: «آقا من در تمام عمرم يك افتخار بيشتر ندارم، آن هم همين عمامه و عباست. من كيم كه افتخار باشم؟ ... ما را اگر اسلام بپذيرد كه اسلام افتخار ما باشد; اسلام اگر بپذيرد كه به صورت مدالي بر سينه ما باشد، ما خيلي هم ممنون خواهيم شد، ما شديم مدالي بر سينه اسلام؟ !»

اين عالم فرزانه در برابر روحانيت آن چنان متواضع بود كه هميشه به روحاني بودن خود افتخار مي‏كرد و گاهي آن را چنين ابراز مي‏نمود: «اين بنده همه افتخارش اين است كه، در سلك اين طبقه منسلك است و خوشه چيني از اين خرمن به شمار مي‏آيد و در خانواده روحاني رشد و نمو يافته و در حوزه‏هاي علوم ديني عمر خويش را به سر برده، ... .»

ايشان همواره روحيه طلبگي داشت و هيچگاه خود را برتر از ديگران فرض نمي‏كرد.

او با آن كه متفكر و فيلسوفي بزرگ بود، كتاب داستان راستان مي‏نوشت و با وجود اعتراض دوستانش با كمال فروتني مي‏گفت: «خود را بزرگ نشان دادن هنر نيست، تلاش در راه هدف مهم است.»