ازدواج، به سبب آرامش و آسايشي كه براي انسان مي آورد، مي تواند زمينه ساز تربيتي عالي و شايسته براي آدمي باشد. استاد شهيد مطهري در اين باره چنين مي گويد:

در اسلام، ازدواج يك امر مقدس و يك عبادت تلقي شده است، با اينكه از مقوله لذات و شهوات است. يكي از علل آن اين است كه ازدواج، اولين قدمي است كه انسان از خودپرستي و خوددوستي به سوي غيردوستي برمي دارد. تا قبل از ازدواج، فقط يك «من» وجود داشت و همه چيز براي «من» بود. اولين مرحله اي كه اين حصار شكسته مي شود، ازدواج است كه بر اثر آن، يك موجود ديگري هم در كنار اين «من» قرار مي گيرد و براي او معني پيدا مي كند، و از آن پس، كار مي كند، زحمت مي كشد، خدمت مي كند؛ نه براي «من»، بلكه براي «او».

نكته ديگر در اين باره آنكه تجربه هاي خيلي قطعي نشان داده است كه افراد پاك مجرد براي اينكه بيشتر به اصلاح نفس خودشان برسند و به اين بهانه ازدواج نكرده اند و يك عمر مجاهده نفس كرده اند، اولاً اغلب آنها در آخر عمر پشيمان شده اند و به ديگران گفته اند، شما اين كار را نكنيد و ثانياً با اينكه برخي از آنها واقعاً عالم بودند و در فقه و اصول مجتهد بودند، حكيم و فيلسوف و عارف بودند، تا آخر عمر و مثلاً در هشتاد سالگي، باز يك روحيه بچگي و جواني و يك خامي هايي در اينها وجود داشته است و اين نشان مي دهد كه يك نوع پختگي وجود دارد كه جز در پرتو ازدواج و تشكيل خانواده پيدا نمي شود. بنابراين، عامل تشكيل خانواده كه خود يك عامل اخلاقي است. عاملي است كه جانشين نمي پذيرد.

پيام متن:

ازدواج و تشكيل خانواده، از آن رو كه زمينه را براي رهايي از خودپرستي آماده مي سازد و انسان را از خامي و كودكي دور مي كند، مي تواند يكي از عوامل تربيتي انسان به شمار آيد.