شهيد مطهري در زمينه تأثير هم نشيني با نيكان و صالحان بر تربيت درست انسان مي گويد:

مجالست با صالحان، آثار نيك فوق العاده دارد؛ همان گونه كه مجالست با بدان، آثار سوء فوق العاده دارد و اين، يك امري است اجتناب ناپذير، يعني انسان هرچه بخواهد به اصطلاح، درِ دل خود را ببندد و وقتي كه با كسي معاشرت مي كند. خود را نگه دارد كه از او اثري نگيرد، باز هم كم و بيش، اثر مي پذيرد.

در نهج البلاغه تعبيري است به اين صورت كه: «مُجالِسَةُ اَهلِ الهَوي مَنساةٌ لِلايمانِ؛ هم نشيني با هواپرستان، فراموش خانه ايمان است»؛ يعني انسان آن جا كه برود، اصلاً ايمان را فراموش مي كند. البته اين معاشرت اخلاقي، غير از معاشرت معلم است با متعلم و غير از معاشرت مربي است با زيردست خودش. مقصود، انيس گرفتن است كه انسان بايد در اين امر، دقت داشته باشد.

در احاديث ما وارد شده است كه گروهي، از عيسي بن مريم سؤال كردند: «يا رُوحَ اللّه ِ مَن نُجالِسُ؟؛ اي روح اللّه ، با چه كسي مجالست كنيم!» جواب داد: «مَن يُذَكِّرُكُمُ اللّه َ رُؤيَتُهُ وَ يَزيدُ في عِلمِكُم مَنطِقُهُ وَ يُرَغِّبُكُم فِي الْخَيْرِ عَمَلُهُ؛ با كسي معاشرت كنيد كه ديدن او، شما را به ياد خدا بيندازد و سخنش، بر علم شما بيفزايد و عمل او، شما را به كار خير ترغيب كند.» مولوي مي گويد:

پيام متن:

براي موفقيت در امر تربيت، بايد موضوع هم نشيني با انسان ها را جدي گرفت و همواره با صالحان هم نشين شد.