حجت الاسلام سيدمحمدباقر حجتي در بيان خاطره‏اي از استاد شهيد مطهري مي‏گويد:

«بسياري از ساعت‏هاي تدريس استاد، از طلوع فجر بود تا مدتي پس از طلوع آفتاب. استاد بزرگوار در آن روزگار، ساكن خيابان آبشار واقع در خيابان ري بودند. ايشان از خيابان آبشار از منزل خود با پاي پياده قبل از طلوع فجر به راه مي‏افتادند و حوالي طلوع فجر به مدرسه مروي در مي‏آمدند و نماز صبح را در يكي از حجره‏هاي مدرسه برگزار مي‏كردند. سپس با نوشيدن چاي كه يكي از شاگردان او برايش تهيه مي‏ديد، تدريس ايشان در پرتو روشنايي چراغ آغاز مي‏شد، تا آنكه نور چراغ، نوبت خود را به پرتو آفتاب مي‏سپرد و تا حدود هشت صبح، اين درس ادامه مي‏يافت.

براي ما عجيب مي‏نمود كه استاد، قبل از طلوع فجر اين همه راه را پياده درمي‏نورديدند و در مدرسه حاضر مي‏شدند و ما براي شركت در درسي كه در كنارمان آماده بود و در چنان ساعاتي، احساس دشواري مي‏كرديم، ولي استاد، آن هم پس از خستگي راه، شاداب‏تر به نظر مي‏رسد».

منبع : سرگذشت‏هايي ويژه از زندگي استاد مطهري (طوبي :: ارديبهشت 1386، شماره 17)

حجت الاسلام سيدمحمدباقر حجتي، يكي از شاگردان استاد شهيد مطهري مي‏گويد:

«استاد شهيد، هنگام تدريس گاهي آن‏چنان در تفكر و هيجان غرق مي‏شدند كه حتي سرماي شديد و يا گرماي طاقت‏فرساي فضاي جلسه را احساس نمي‏كردند و عاشقانه سرگرم تدريس مي‏گشتند، بدان‏گونه كه هيچ انگيزه‏اي نمي‏توانست مسير تفكر و انديشه و تمركز فكري ايشان را پريشان و منحرف و يا دچار آسيب سازد.

استاد در تمام فصول در حجره‏اي تدريس مي‏فرمود كه نه به گاه شدت حرارت ايام گرما، وسيله خنك ‏كننده‏اي در آن وجود داشت و نه به هنگام سوز سرماي پاييز و زمستان ـ كه گاهي تا مغز استخوان را مي‏ آزرد ـ وسيله‏اي براي گرم كردن فضاي جلسه درس در آن تهيه شده بود. حتي در ايام شدت سرما، درِ حجره به هنگام تدريس باز بود و استاد عزيز ما هنگام تدريس، آن‏چنان در بيان مطالب، از خود علاقه و حرارت نشان مي‏دادند كه ما در حين درس، آن‏گاه كه گوش به سخنان ايشان سپرده بوديم، سرماي پيرامون خود را غالباً احساس نمي‏كرديم و آن‏گاه كه درس پايان مي‏يافت، تازه احساس مي‏كرديم تا چه اندازه هوا سرد و سوزناك و غيرقابل تحمل است.

در طول مدت قريب به دوازده سال كه در مدرسه مروي از محضر پرفيض استاد شهيدمان در حكمت و فلسفه اسلامي بهره مي‏جستيم، هرگز سخني كه حاكي از خودستايي باشد، از ايشان نشنيديم و علي‏رغم مايه‏هاي فراوان و سرشار علمي، آن‏چنان فروتنانه و بي‏ريا سرگرم بحث مي‏شدند كه همه حاضران و ناظران مجلس درس خود را مجذوب خويش مي‏ساختند».

منبع : سرگذشت‏هايي ويژه از زندگي استاد مطهري (طوبي :: ارديبهشت 1386، شماره 17)

آقا مطهري خيلي به انجام فرائض ديني اهميت مي دادند و مقيد بودند كه آن را با آمادگي روحي انجام دهند. هميشه براي اداي نماز صبح لباس پوشيده و عمامه شان را برسر مي گذاشتند و حتي اصرار داشتند كه هنگام غروب روز جمعه حتماً ‌دعا بخوانند. به طوريكه يك روز در خانة يكي از دوستان جلسه اي برگزار بود. ايشان با متانت و بزرگواري به صاحبخانه فرمود:« ساعتهاي آخر روز جمعه است. من اجازه مي خواهم اگر جاي خلوتي هست كمي دعا بخوانم.» پس برخاست و در گوشه اي آرم به مناجات پرداخت.

راوي: حجت الاسلام محمدرضا فاكر

عزت نفس كه به معناي شرافت و مناعت طبع است يكي از سرمايه هاي ارزشمند انسان مومن است . قرآن مجيد , عزت را از ‏آن خدا , پيامبر(ص ) و مومنان مي داند .

از خصوصيات مهم شخصيتي استاد اين بود كه از روحيه اي بسيار قوي برخوردار بود. او نزد ارباب زر و زور , خضوع نمي ‏كرد , و تا امكان داشت , اظهار حاجت نمي كرد و در جمع مال و ثروت دنيا حريص نبود.

گاهي مي گفت : « من براي جمع كردن ثروت , فرصت هايي را از دست داده ام كه شايد در نظر ديگران به يك نوع ديوانگي و ‏جنون شبيه تر بوده است . »